Sołtys - Krzysztof Sawicki
Skład Rady Sołeckiej - Anna Dudzik, Ewa Czuchraj, Piotr Kubów, Waldemar Rychłowski, Sławomir Komarnicki
Statut sołectwa Żuków - https://bip.nowemiasteczko.pl/system/pobierz.php?plik=buro_rady1378.pdf&id=3104
Wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie nowosolskim, w gminie Nowe Miasteczko.
W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa zielonogórskiego.
Nazwa
Nazwa pochodzi od polskiego określenia oznaczającego brak wody - "suchości"[1]. Niemiecki językoznawca Heinrich Adamy w swoim dziele o nazwach miejscowych na Śląsku wydanym w 1888 roku we Wrocławiu wymienia najstarszą nazwę miejscowości w polskiej formie "Suchów. Zucków" tłumacząc jej znaczenie "Trockenfeld" czyli po polsku "suche pole"[1]. Nazwa została później fonetycznie zgermanizowana przez Niemców na Suckau w wyniku czego utraciła swoje pierwotne znaczenie[1]. Polska administracja spolonizowała tą zgermanizowaną nazwę na obecną Żuków w wyniku czego nie wiąże się już ona z pierwszym znaczeniem.
W 1295 w kronice łacińskiej Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis (pol."Księdze uposażeń biskupstwa wrocławskiego") miejscowość wymieniona jest w zlatynizowanej formie Zuchowo.
Historia
Suchow (1295), Suckau (1791), Żukowo (1945).
Wieś posiada metrykę średniowieczną, powstała prawdopodobnie w 2 poł. XIII stulecia. Pierwsze wzmianki o miejscowości pojawiły się w 1295 r. Z 1314 r. pochodzi wzmianka o miejscowym młynie, który zakupiła od braci Buntenese Katherina von Borna. W 1421 r. mieszkańcy zobowiązani byli do płacenia czynszu na rzecz kolegiaty głogowskiej. Około 1444 r. wymienia się właściciela wsi, Nickela Suckaw.
W 1465 r. Żuków wchodził w skład posiadłości ziemskich braci Melchiora, Balthazara, Kaspara i Hansa von Glaubitz. W tym czasie wieś była częścią własności rycerskiej Miłakowa. W 1475 r. książę głogowski Henryk XI przekazał dobra miłakowskie Nickelowi von Schweidnitz z Bukowic. Około 1495 r. właścicielem Żukowa był Bernhard von Schweidnitz. W rękach miłakowskich Schweidnitzów pozostawał Żuków prawdopodobnie do śmierci Bernharda II. W 1561 r. posiadłość zakupił Fabian von Schönaich, który włączył wieś do swoich majątków. Po wojnie trzydziestoletniej dobra miłakowskie znalazły się w rękach głogowskich jezuitów, (jako zastaw za niespłaconą przez Schönaichów kontrybucję wojenną). Dopiero w połowie XVIII w. udało się rodzime książęcej z Siedliska odzyskać utracone dobra. Żuków już
w średniowieczu słynął z młynarstwa, istnienie młynów wzmiankowano również później - w 1687, 1739 i 1783 r. - funkcjonowało tu 5 młynów wodnych. W 1791 r. wieś podzielona była na dwie części - w części należącej do von Schönaichów znajdowały się wspomniane młyny i zamieszkiwało 86 osób, w części rodziny von Logau mieszkało 47 osób i funkcjonowały 2 młyny. Około 1845 r. we wsi znajdowały się 24 domostwa, kuźnia, 4 młyny wodne, owczarnia; zamieszkiwało 194 osoby (80 katolików).
Na początku XX w. uruchomiono w Żukowie zakład przetwórstwa drewna - później filia zakładów meblowych w Nowym Miasteczku. W czasie II wojny światowej przy zakładzie zorganizowano niewielkie jenieckie komando robocze, przetrzymywani w nim jeńcy francuscy i radzieccy zatrudniam byli głównie przy pracach leśnych. Po 1945 r. uruchomiono ponownie zakład meblowy, który funkcjonował do końca XX stulecia (oddział Zielonogórskiej Fabryki Mebli). We wsi wzniesiono kilka nowych zabudowań mieszkalnych, w końcu stulecia na potrzeby sakralne przebudowano miejscową remizę (kaplica Matki Boskiej Bolesnej - filia parafii w Miłakowie). W 2002 r. w Żukowie zamieszkiwało 270 osób i znajdowało się tam 26 gospodarstw rolnych.
